Menu
Stowarzyszenie Cudownego Medalika w Polsce zainicjował na początku XX wieku, w dawnej polskiej Galicji, ks. Franciszek Domaradzki ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo. Na prośbę biskupów galicyjskich Stowarzyszenie to papież Pius X zatwierdził dla tych terenów w roku 1905, a w liście apostolskim z dn. 8. lipca 1909 r. wyraził zgodę na rozwój Stowarzyszenia w całym Kościele uznając nazwę: Stowarzyszenie Cudownego Medalika (AMM – ang.: Association of the Miraculous Medal; hiszp.: Asociacion de la Medalla Milagrosa).
Po drugiej wojnie światowej AMM w Polsce podzieliło los innych organizacji kościelnych – zostało rozwiązane przez władze komunistyczne.
W 1980 r., z okazji 150-rocznicy objawień Matki Bożej św. Katarzynie Laboure`, wraz z solidarnościowym zrywem narodu polskiego do wolności, śp. ks. prof. Teofil Herrmann, biblista i mariolog ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy, wskrzesił AMM jako ruch ludzi świeckich pod nazwą Apostolat Maryjny. Uwzględniając ówczesne warunki polityczne, zorganizowano Apostolat Maryjny (AM) nie jako stowarzyszenie, lecz w postaci grup nieformalnych, utworzonych przez ludzi świeckich, inspirowanych dekretem Soboru Watykańskiego II o apostolstwie świeckich.
Apostolat Maryjny został zatwierdzony pismem Księdza Prymasa Polski z dnia 6. lutego 1992 roku. Pismo to stwierdza, że: 252. Konferencja Biskupów Diecezjalnych przyjęła Statut Apostolatu Maryjnego w Polsce i wyraziła zgodę, by Apostolat mógł działać i rozwijać się we wszystkich diecezjach Polski.
AM ustalił wygląd swej oznaki, którą jest awers i rewers Cudownego Medalika, a także zawołanie: Wszystko z Niepokalaną!
W krótkim czasie grupy AM powstały niemal we wszystkich polskich diecezjach, a także wśród Polonii. Liczba członków uroczyście przyjętych do ruchu sięgała 8 tys. osób.
Po 25 latach istnienia, już po śmierci ks. T. Herrmanna, który zmarł w opinii świętości, warunki polityczne pozwoliły na powrót Apostolatu Maryjnego do swoich korzeni – został włączony do ogólnoświatowej wspólnoty AMM.
